Öğrencilerinizin üzerinde cezalandırıcı güç kullanmamaya
karar vermek kendi ihtiyaçlarınızdan vazgeçmek zorunda olduğunuz anlamına
gelmez. İlişki tabanlı bir sınıfta, herkesin ihtiyaçlarını karşılayacak
stratejiler bulma niyeti ile her bir kişinin ihtiyacı dikkate alınır.
İnsanları veya şeyleri korumak
için güce ihtiyaç duyulan zamanlar vardır. Sınıfınızda yanlış bir şey yapmış
birini cezalandırmak için mi, yoksa sizin ve grubun değer verdiği şeyleri
korumak için mi güç kullanıyorsunuz?
Ben ne düşünüyorum?
Aklıma ilk gelen denge oluyor. Kendi ihtiyaçlarım ile çocukların ihtiyaçlarını düşününce dengeyi bulabiliyor muyum? Yoksa kendi ihtiyaçlarıma tutunup, çocuklarınkini gözetemeyip suçlu, çocuklarınkine odaklanıp kendimi unutunca da çaresiz mi hissediyorum?
Açıkçası ara ara ikisi de oluyor ama tabii ki dengede de buluşuyoruz. Her iki yöne de bozulan dengeler, tekrar ortada buluşabilmek için bir öğrenme. Çünkü huzurlu, şefkatli bir öğrenme ortamı tam da ortada, duygusal güvenliğin kalbi orası. Çocuklar deyince de yekpare bir topluluktan bahsetmiyoruz, ilgi ve ihtiyaçları farklı. Dolayısıyla çocukların ihtiyaçları derken de hepsininki karşılanmış olmuyor, orası da karışıyor. Aslında çocuklar da her birinin gözetileceği bir öğrenme ortamını özlüyor. Okulu, sınıfları birlikte yaşamayı öğrendiğimiz bir yere dönüştürebilir miyiz? Burada dengeleri bulabilmenin, her birimiz için duygusal güvenliği olan bir zemin hazırlamanın öncelikle benim sorumluluğum olduğunu düşünüyorum, gücümü bunun için kullanmayı kıymetli buluyorum. Gücü nasıl ve ne için kullandığımız, her birimizin ihtiyaçlarının gözetildiği bir ortamın pusulası adeta.
Çocuklarla nasıl paylaşıyorum?
Karşılanan ihtiyaçların dengesi, koruyucu güç-cezalandırıcı güç ayrımı, nihayetinde gücü birlikte kullanabilme...Bunlar, bana göre sınıfta birlikte yaşamın temellerinden. Daha önce yazdığım gibi, öncelikle öğretmenin sorumluluğu ancak yalnızca öğretmenin değil. Yalnızca öğretmenin olması, niyetimiz ile çelişkili. Çocukların da bu farkındalığa sahip olması, sorumluluğu paylaşmamız ve birlikte güçlenmemiz için, süreci hep görünür kılmak, takibi kolaylaştırmak ve geribildirime alan açmayı hedef olarak koydum. Birlikte nasıl yaşamak ve öğrenmek istiyoruz? başlıklı dinamik duvar panosu, anlaşma posteri ve günlük işbölümü materyali bu süreci çokça kolaylaştırdı. Geribildirime alan açmak için belli aralıklarla çemberde her biri için birlikte yaşam vizyonumuzun, iş bölümümüzün nasıl gittiğini sordum.Başta iyi-kötü gibi cevaplar alsam da, giderek ifadeler zenginleşti.
- İş bölümünde o günkü işini tam yapmayanlar oluyor, bunu nasıl çözelim?
- Ara ara hep birlikte yemek yemek benim çok hoşuma gitti, her ay bir tane yapalım mı?
Geribildirim ve alan açmak, benim kendi öğrenme yolculuğumu da kolaylaştırıyor, sınıf topluluğunda da bunun karşılığı olduğunu görmek rahatlatıcı.
Sonrası ile ilgili ne düşünüyorum?
Yaptıklarımıza düzenli bir şekilde devam etmeyi düşünüyorum. Birlikte yaşamı, birlikte mümkün kılma yolunda ilerlemenin keyfini kutlama ihtiyacım oldu bunu yazarken. Çocuklarla kutlamalar planlama peşindeyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder