Özenç'in Şefkatli Eğitmen Günlüğü Ocak I

Sura Hart ne diyor?

Çocukların size karşı dürüst olmalarını bekliyorsanız, bu mesajı iletmenin en iyi yolu onlarla dürüstçe konuşun ve duyduğunuzu onaylamıyor veya beğenmiyor olsanız bile, onlar konuştuğunda saygıyla dinleyin.

Söylediklerini beğenmeseniz de, onaylamasanız da bir çocuğun anlattıklarını dinleyebilir misiniz? Eğer yapamıyorsanız bu becerinizi geliştirmeyi düşünün.

Ben ne düşünüyorum?

Çocuklarda görmek istediğim değişimin, kendi değişimimden geçtiğinin,  bende olmayanı başkasında göremeyeceğimin farkındayım. Uzun yolların, deneyimlerin öğrettiği bu.

Bununla birlikte zorlandığım bir şey, onaylamadığım, beğenmediğim bir konuşmayı sonuna kadar dinlemek. O kadar çok zorlanıyorum ki. Önceleri direkt sözlerini kestiğim bile olurdu. Artık söz kesmiyorum ama hala dinleyemediğim oluyor. İçimden bitse de kendi sözümü söylesem diye bekliyorum. Evet, dinlemek değil, beklemek yaptığım. 

Bekliyorum ve o zamanı çocuğa söyleyeceğim fikrimi güçlendirmek, argümanımı pekiştirmek için kullanıyorum. O sırada sözü uzarsa tahammülsüzlüğüm bedenimde ifade buluyor. Yere seri vurulan ayaklar, sabırsız eller, laf anlatmaya çalışan gözler…

Sonrasında da iki şeyle karşılaşıyorum; ya dinlenmediğinin farkında, incinmiş ve giderek kendi sözüyle bağlantısı kopup sessizleşmiş, ya da yine dinlenmediğinin farkında, incinmiş ve öfkelenmiş. Sonrasında da benim içimden hazırladığım, çok etkileyici ve önemli olduğunu düşündüğüm argümanlarım da çoğunlukla boşa gitmiş.

Şimdi tüm bu süreci iç rahatlığıyla yazıyorum gerçekten. Fark ettikçe, kendime ve çocuklara karşı şeffaflaştıkça  düzenliyorum kendimi. Özenç, bak yine çocukta değil kendindesin, diyorum.Sonrasında çocukla - benim onaylayıp onaylamamamdan bağımsız- ve sözleriyle bağlantı kurmaya başlıyorum.

Çocuklarla nasıl paylaşıyorum?

Dinleme üzerine sıklıkla çalışıyoruz aslında. Ancak benim fark ettiğim kadarıyla sınıfta dinlemek, sessizleşmek ile benzer bir şekilde yaşıyordu. Şiddetsiz İletişim pratiklerimden bildiğim ‘can kulağı ile dinlemek’ alıştırmasını sınıfa uyarlayarak paylaşmaya karar verdim.

Çemberde bir arkadaşımızın dediğini, nasıl duyduğumuzu paylaşarak ilerliyoruz.  Çocuklardan gelen geribildirim, onların da bu alıştırmayı benimsediği yönünde.  Arada çemberde olmasak da, söz alan bir arkadaşına, ‘’senin söylediğini nasıl duyduğu mu paylaşmamı ister misin?’’ diyen çocuklar duyuyorum, nasıl seviniyorum nasıl!

Kendimi nasıl değerlendiriyorum?

Kendimi sınıfta görmeye bayılıyorum. Birlikte büyümek ve gelişmek benim için tam olarak bu demek. Kendime ve çocuklara karşı şeffaflaşmamı ve öğrendiklerimi transfer edebilmemi kutluyorum, ve bu yolculuğa birlikte çıktığım çocukları!

İyi ki varız.