Gülesra'nın Şefkatli Eğitmen Günlüğü 9. Hafta

                        "Temel, evrensel insan ihtiyaçlarından biri kendinin ve başkalarının iyiliğine katkıda bulunmaktır.  Bir eğitimci olarak her gün  bir sürü katkıda bulunuyorsunuz. Akademik "başarı" bu kadar çok vurgulanırken, yaptığınız duygusal katkılara da gereken değeri verdiğinizden emin olun. Bazen öğrencilerinizin sahip oldukları potansiyele ulaşma becerilerini geliştirme konusunda en çok işe yarayan katkılar, görünüşte en küçük olanlardır.  

Kendinize zaman ayırın ve öğrencilerinize, çalışma arkadaşlarınıza ve ebeveynlere yaptığınız katkıları bir not defterine yazarak fark edin. Bağlantı kurduğunuz o kısacık anları; öğrencinizi can kulağı ile  dinlemek, ona mevcudiyetinizi sunmak için kendi duygu veya ihtiyaçlarınızla bağlantı kurduğunuz zamanları fark edin.  Başarılarınızın izini sürün ve her başarınızı kutlayın. "  

Sura'nın da bahsettiği başkasının iyiliğine katkıda bulunma ihtiyacı evrenselliği sadece bir eğitimci olarak benim değil, çocukların da gündeminde önemli bir yer kapladığını düşünüyorum. Geribildirimler bizi nasıl motive edip yolda daha canlı bir yürüyüşe çıkmamıza katkı sunuyorsa , çocuklar da tıpkı bizim gibi bu geri bildirimlerle hayata katkıda bulunduklarını görüp daha canlı ve istekle devam ediyorlar.  

Geribildirim önemli diyorum çünkü hayata katkıda bulunduğumuzu bazen fark edemeyebiliriz. Daha doğrusu kendimizle olan bağlantımızın zayıflığı yaptıklarımızın anlamlılığını bize kalbimizde hissettirmeyebilir. Bu yüzden Sura'nın da dediği gibi ara ara kendimize dönüp duygusal katkılarımızı yazıp onları kutlayarak bu canlılığı devam ettirebiliriz. 

Çocuklarla bu süreci paylaşmam bazen günün son saatlerine denk geliyor bazen ise sabah daha "Nasıl hissediyorum?" rutinine başlarken oluyor. Onlarda gördüğüm değişimleri gördükçe bundan bahsedip bunun bana kendimi nasıl hissettirdiğini paylaşıyorum.  

          Çocuklar bu şeffaflığımı görünce onlar da bu defa başlıyorlar katkı sunduklarını düşündükleri eylemleri anlatmaya. "Öğretmenim ben de bugün iki çocuk kavga ediyordu ve gittim onları ayırdım. Konuştum onlarla sonra bana teşekkür ettiler. Ben de kendimi mutlu hissediyorum. "  🙂   

Daha önceki günlüklerimde takdir çemberinden söz etmiştim. Buna benzer teşekkür çemberleriyle bazen bunu birbirlerine duyurmaları için sınıfta alan açıyorum. Yine gün sonunda birlikte toplanarak, gün içerisinde kendilerine katkı sunduklarını düşündükleri iki arkadaşlarını seçerek , kendilerine katkı koyduklarını düşündükleri alanları  duyurarak teşekkür etmelerini  istiyorum. Öyle keyifli geçiyor ki bu çemberler. Bazen bana gelen teşekkürlerde ağzım kulaklarıma varıyor. 🙂  

Gün çerisinde bazen sadece bir makası paylaşmalarıyla arkadaşlarından gelen teşekkür onlara kendilerini iyi hissettiriyor ve o makası paylaşması hali artık sadece bir güne dair olan bir eylem olarak kalmıyor hayatlarında.  

Ve ben... 

Ben ise sınıf  dışında sıkça bu katkı sunduğum alanları kendime hatırlatıyor ve bunları kutluyorum. Bazen gün sonunda Özenç ile birbirimize sınıfta yaptıklarımızı, çocuklardaki değişimi, gelen tepkileri paylaşıyoruz. Paylaşırken de aslında bir nevi kutlamamızı yapıyoruz. Sadece birbirimize anlatmak, duyurmak değil; yüksek sesle kendimize de duyurmaya çalışmak oluyor bu bir yerde. Bence bir kutlamamızda böyle oluyor öylelikle. 🙂  

Sonrası için ;  sınıf içinde birbirimize olan katkılarımızı duymak ve duyurmak için ara ara bu çemberlere yapmaya devam etmeyi düşünüyorum. Okulda ise zümrelerimden bir toplantı yapmayı rica etmeyi düşünüyorum. Eğer ricam kabül görürse toplantıda  çocuklara katkı sunacağımızı düşündüğümüz alanları yaratmak için harekete geçmeyi gündeme getirmeyi planlıyorum.  

Kendimi somut adımlar atmak konusunda gösterdiğim çabamdan dolayı kutlayıp,  

kendimizi duyduğumuz zamanların, bazen bunu yapmak için birilerine anlatıp  yüksek sesle kendimizi duymaya alan açtığımız anların kıymetini bildiğimiz, hayatı zenginleştirmeye katkıda bulunmak gibi evrensel bir  ihtiyacımıza sahip çıkarak , kendimizi gözetttiğimiz haftalar diliyorum...